?Munchkinland?
En busca dunha vida mellor ?nalgún lugar sobre o arcoiris?.
(O Mago de Oz)
Se o espantallo sen cerebro, o león covarde e o home de hojalata sen corazón xogasen a pachanguita do venres (partidazo segundo versións), entenderían rapidamente os ensinos de Glinda: «Se non podes atopar o desexo do teu corazón no teu propio patio, entón nunca o perdiches realmente».
Non sabemos que tipo de disparate tivo lugar na pista do IES Sardiñeira, pero do que estamos seguros é de que as nenas do Leyma 02 nunca van esquecer este disputadísimo partido no que saían disparadas da pista sen contemplacións, quitábanlles os balóns das mans con contactos máis próximos a outras modalidades deportivas, ou morrían de risa ante algún intento de ensaio.
A cuestión é que 10 intrépidos e intrépidas que levan toda a tempada e máis sacrificando horas de soño, de descanso, ou mesmo correndo desde o traballo para traer ás nenas aos adestramentos e os partidos, accederon a porse de curto para elas sen importar o ridículo, o erro ou o feito de que algún nunca probara a xogar a isto de pasala polo aro.
A todos os que fixestes posible este ano inesquecible, grazas por axudarme a facerlles crer a ilusión de Oz: ?o "mago" é un home normal e corrente (que, de feito, logo revelará que era un aeronauta de Kansas que chegou a Oz en globo) que usa trucos de ilusionista para parecer un mago.? Vai por vós/as!
Leyma 02: Cecilia (capitá) e Rafa, abnegados sufridores da pesada que cargou o equipo aos ombreiros da súa filla, Inma e Perico (adestrador da bancada), que coa súa experiencia puxeron amorne nas situacións máis difíciles, Elena e Jose, exquisitos nas maneiras e cómplices absolutos nas decisións non sempre agradables, Ángela e Javier, sufridores e animosos pero sempre colaboradores e co sentimento a flor de pel, María e Javier (non se preocupen, non é o mesmo Javier), que quixeron crer cos ollos pechados que aquilo acabaría ben, Mari e Pepe, que recentemente chegados ao deporte déronnos unha lección do que é facer equipo (Pepe, deixa de contaxiarche das lesións da túa filla, esperamos que che recuperes pronto) , Paula e Ramón, que apertaron os dentes e entenderon que se trataba da paciencia, Sandra e César, que animaron como ninguén e aprenderon regulamento, Sandro e Lucy, que entenderon que a organización é imprescindible para que soe a música, Lucía e Luís, que intuíron que alí pasaba algo bo aínda que non tivesen moi claro o que, e sobre todo Isabel e Melchor, que demostraron que se pode ser equipo e dar exemplo nas peores circunstancias.
Pero por sorte para as vosas fillas??Non hai lugar como o fogar?.
Esperámosvos a tempada que vén para seguir dándoo todo.
DE CORAZÓN, GRAZAS, BANCADA. QUÉRESEVOS!
