?Quero contarlles por que gañaron estes mozos o partido de onte. Porque xogaron co corazón de todos vostedes" (?O Cholo? Simeone).
A ilusión alaga todos o poros da pel, centellean os ollos e de súpeto empápanos , pero os nervios alóxanse nos recunchos máis insospeitados e non perdoan, non ían perderse unha ocasión así. Aquí están, atrapándoo todo e electrificando este ambientazo de volta de cuartos de final, mesmo aos pouco asiduos, que hoxe todo o mundo arranxoullas para estar en esta despedida de Riazor2: CASA.
Parece que non nos coñecemos de nada, seriedade e concentración en os rostros, que non se note que estou a bailar sobre unha pata e que se me pellizcas pego un berro de histeria, queremos crer, cóntanos o que sexa aínda que sexa mentira.
Traemos unha concisa renda: 7 puntiños fan que o rival senta vivo, con a esperanza da remontada latente e o cabeiro asomando discreto. Tanteos iniciais moi infrutuosos e un 3-4 eterno á metade do primeiro cuarto. Pero esta vez non tardamos o de sempre. Aos poucos ímonos despegando e como quen non quere a cousa acaba o primeiro parcial 16-8, para tomar o temón do partido. O banco é un incendio e o segundo segue o mesmo guión, con defensas máis intensas e un gran frenesí no rebote, non importa fallar se estás aí para arranxalo. 12-9 e aumenta a vantaxe. Ímonos ao descanso 11 arriba, que poden ser máis se deixamos de relaxarnos cada vez que pegamos un tirón.
Agora é cando se saberá de que estamos feitas. Na ida 10 arriba en o primeiro cuarto para deixar escapar a vantaxe ao final do partido. Seremos capaces de consolidar esta? As miradas confírmanme que están aí, que queren máis, haberá que ver que hai do outro lado tras o descanso. Estamos a pegarnos feo, pero hoxe a ninguén lle doe nada. A tromba non se fai esperar, agora si que voamos: 15-6 e xa estamos onde queriamos. Se cadra é que estamos demasiado pronto, e a relaxación inevitable que sucede a a batalla dálle o último cuarto a Xiria: 10-15. Iso si, nunca xogaches tanto!
Cando os peóns aceptan sacrificarse por un ben común, a dama sorrí alá lonxe para celebrar o triunfo, pero hai días en que o peón se dá conta de que o traballo xa está feito, e pensa?e se coroase? Talvez eu?e aí hai que gardar a batuta e deixar que os ratos fagan a súa festa, o xogo é dos seus protagonistas, non dos que moitas veces nos levamos os loureiros.
Ao final resultou que un gran non fai celeiro pero se te esforzas todo o ano xa non é sorte, é que melloraches e aínda que póñanche o pé encima, o baobab acaba por saír e é capaz de rebentar coas súas raíces o noso pequeno planeta.
E aquí andamos, pasando o ferro o corazón para as semifinais do sábado. Paso a paso, sen mirar máis lonxe que o chanzo que temos adiante pero sen perder nunca de vista o horizonte. Se alguén coñece de que maneira pódese tranquilizar este lume que nos queima por dentro e convértenos en cafeteras andantes, que nolo diga. Poucas cosas pero moi importantes dependen de nós, así que como dixo o Cholo: ?o esforzo non se negocia?.
BÁSQUET CORUÑA LEYMA Ou-16 (16+12+15+10) 53: Sofía Martínez, Sofía Cernadas, Iria Candal, Yohana Xiscatti, Carla Castro, Adela Villar, Lilly García, Esther Veiga, Branca Fernández, Verónica Payo e Lucía Sande. Animou como nunca Mayte Villca, que pronto estará recuperada da súa lesión!
Adestradoras: Edda Beltrán, Olalla Luaces e Laura Pozo.
DENTAL NOA GARCÍA BÁSKET XIRIA (8+9+6+15) 38: Casais, Agrelo, Pallas, Martínez, Cotelo, Camiño, Veo, Oliveira, Varela, De la Fuente, Antelo e Mallo.
Adestrador: Iván Latasa.
